Toen ik hoorde dat we naar Passo Tonale in Trentino Italië vertrokken, had ik wat tegenstrijdige gevoelens. Ik was er al geweest en had het daar allemaal al gezien. Uiteindelijk wil ik gewoon skiën, dus met een uitgelaten gevoel vertrokken we op vrijdagavond.
Een nachtje op de bus en we beginnen bij zonsopgang aan de langgerekte pas die ons naar het skidorpje Passo Tonale brengt. Boven aangekomen krijg ik de langverwachte déjà-vu: lange straat met aan beide zijden gezellige hotelletjes, aan mijn linker kant de hoge bergwand met de verscholen gletsjer en aan mijn rechterzijde de uitgestrekte schuine wand met de ene blauwe piste naast de andere. Mijn eerste gedachte was “Hmm, mooi weer, maar weinig sneeuw.”
We nemen onze intrek in een hotel net naast een pub (wat uiteindelijk blijkt ons 2de verblijf te worden). Leuk dat ik Italiaans spreek, ik heb het gevoel hier meer mee gedaan te krijgen! Wel grappig, de meesten kunnen zich toch nog met handen en voeten duidelijk maken. We nemen er even de kaart van de skipistes bij en daar blijken toch wel enkele dingen veranderd te zijn.
In 2002 was er in Passo Tonale enkel de schuine wand met enkele uitbreidingen en de gletsjer die je alleen kon bereiken met een grote bak die je pas na een lange wandeling kon nemen. Op de kaart is er wat verbeterd: die bak is omgeruild voor eitjes die al skiënd bereikbaar zijn. Mijn hartje wordt opgewekt! Later begint het helemaal te jodelen, daar ik zie dat er een verbinding is gemaakt met het gebied van Ponte di Legno en Temú. Deze lift hebben ze blijkbaar toegevoegd in 2006 en om alle discussies te vermijden: van beneden naar boven duurt de rit zo’n 20 minuten! ;-) We besluiten direct door te steken om dat nieuwe gebied te verkennen!
We maken ons ski-klaar en nemen de eerste skilift om dan zo snel als mogelijk door te steken. Een vrij lang recht stuk brengt ons tussen de bomen en langs gezellige hutjes die zeer uitnodigend zijn. “Die staan op mijn lijst voor een lunch deze week!” We skiën voorbij wat lijkt op een hondenkamp voor sleehonden en maken plannen om eens de prijs uit te zoeken voor een namiddagje sleeën. Uiteindelijk nemen we een 2-zetellift die ons tussen de bomen aan de andere kant naar boven brengt. Het is een openbaring, ik zie een grote keuze aan pistes tussen de bomen die mooi en veilig geprepareerd zijn. Blauw, rood en zwart, keuze zat. Het enig waarmee we rekening moeten houden is natuurlijk de laatste rit van de 20-minutenlift niet te missen, anders is een langere busrit het alternatief.
Mijn eerste besluit was al gevallen, Passo Tonale is een gebied voor de gemiddelde skiër. Veel gemakkelijke pistes met af en toe eens een moeilijkere, eenvoudig gebied waar verdwalen bijna niet mogelijk is en zeer gezellige hutjes voor tussendoor. Meestal hebben ze in Tonale mooi weer en bijgevolg is de après-ski buiten zalig!!
We nemen plaats aan de tafel en bij een tof deuntje nemen we ons eerste pintje. De eerste dag deden we het rustig aan, maar het bleek uiteindelijk dat we ons hier elke après-ski goed geamuseerd hebben. Met happy hour hebben we duidelijk goed gebruik kunnen maken van de giraffes. En wanneer we er nog niet genoeg van hadden, er was ook een nachtleven voor de vrijwilligers en nachtraven.
De eerste keer skiën vergeet Sarah nooit meer. Na haar opleiding lichamelijke opvoeding bracht ze enkele seizoenen door als skileraar in het Zwitserse St. Moritz. Inmiddels is ze terug in België, maar de passie voor skiën is er nog steeds.
